Νομίζαμε

Νομίζαμε πως όλα τα είχαμε δει
Κι αυτόν που μας σκούνταγε τον ώμο,
για να δούμε πίσω απ’ τη μάσκα των λαοπλάνων,
τον λέγαμε μικρό, αθώο, ονειροπόλο.
Του λέγαμε πως μεγαλώνοντας,
θα δει τα πράγματα νηφάλια,
όπως ακριβώς κι εμείς.

Νομίζαμε πως όλα τα είχαμε δει
Μα ήμασταν άνθρωποι μικροί
Απ’ αυτούς που σιχαίνονται τις ρυτίδες.
Δεν ξέραμε να διαβάζουμε
τις μισάνοιχτες πόρτες της συναίνεσης,
τα δωμάτια με τα μεγάλα στρογγυλά τραπέζια των διαβουλεύσεων,
τα διφορούμενα χαμόγελα στα χείλη των δημαγωγών.

Τώρα ψάχνουμε αυτόν
Τον άγρυπνο, αξεγέλαστο Λαό
Που δε θα ησυχάσει αν δε δει
Το φέρετρο του σάπιου κόσμου
Βυθισμένο στον τάφο.