Αξιοκρατία

Φαντάσου ένα ρεφρέν με εκείνο το παλιό στυλ της καντάδας που να λέει  «Κανείς δε χάνεται».

Ύστερα, άμα είσαι καλός δεν πρόκειται να χαθείς, θα τα καταφέρεις!

 Βέβαια, στην Ελλάδα, το μέσο είναι αυτό που έχει σημασία.

Αλλά έξω είναι αλλιώς: δες και την Αμερική: το ’50 για να κάτσεις στο παγκάκι για τους μαύρους έπαιρνες σειρά προτεραιότητας.

Το εβδομήντα για να πας στο Βιετνάμ, περίμενες σε ουρά

Το ενενήντα για να κάνεις το check up ήθελες λεφτά δικά σου, άξια βγαλμένα…

Και το 2010, εκκενώνουν το New Orleans και σε πνίγουν τα νερά!

Από μικρός στα βάσανα, γονείς φτωχοί,

«παιδί μου δεν,

ο μπαμπάς σου δεν,

η μαμά σου δεν,

αλλά εσύ μπορεί… ».

Κι έτσι βρέθηκα σε ουρά

αξιοκρατικά

να με υποδεχτεί

καθόλα σοβαρή η επιτροπή

με βαθμολογήσει

Και τους είπα «δεν…

ο μπαμπάς μου δεν…

η μαμά μου δεν…

κι εγώ… μπορεί…»

Τότε μου ‘δειξαν τον πισινό

που υπομονετικά

αξιοκρατικά

ήταν στημένος στην ουρά

για να συγκριθεί μαζί μου.

Και τους είπε «ναι!

Ο μπαμπάς μου ναι!

Η μαμά μου ναι!

Κι εγώ μπορώ!

Και στη μουσική

και στα γαλλικά, μα και στο χορό

δίπλωμα ακριβό

και γυμναστική

και πτυχίο καλό στο εξωτερικό!»

Κι η επιτροπή τέντωσε τ’ αυτί

κι είχε μαγευτεί απ’ το νεαρό τον ομορφονιό

Και του είπαν «ναι!»

Του ‘δωσαν δουλειά

Αξιοκρατικά

αμερόληπτα

συγκινητικά:

«Μπράβο νεαρέ, είσαι ταλέντο!»

Κι αυτός βγαίνοντας

βλέπει τα λιμά

ώρες στην ουρά

να αγανακτούν

και να απορούν

ποιος θα τους προσέξει;

Μα με σιγουριά

και καμαρωτά

αξιοκρατικά

συγκινητικά

αποφθεγματικά

έβγαλε μιλιά: «Κανείς δε χάνεται!»