Το κούνια-μπέλα
Δεν το μαθες σακάτη-
κρεμάς ταμπέλα
και ξάφνου έγινες κάτι...
Με κανα μάτσο
πτυχία μες στην αγκάλη,
έφτιαξες μπράτσο,
ψηλόβαθμο κεφάλι!
Βέρο «ταλέντο»,
φτιαγμένος για «μεγάλα»-
και φαλιμέντο,
χρυσόψαρο στη γυάλα.
Στη διαδρομή σου,
πάντα θα περιμένει
ένα φιλί σου
ποδιά κατουρημένη!
Με ύφος καμπόσου
πλασάρεις στο κοπάδι
το «τάλαντό» σου
γι’ αχτίνα στο σκοτάδι-
μα αν είναι ξέφτι
σε μια ριπή του ανέμου,
κατά πού πέφτει
ο κόσμος αρχηγέ μου;
Παρασκευή 17 Απρίλη 2009
ελπίζω η ζωή να είναι μόνο μια συνεχής πηγή έμπενυσης και να μην καταθέτεις πικρές απονοημένες προσωπικές εμπειρίες στα ποιηματά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "απονοημένες" μου έκατσε κάπως περίεργα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλο θέμα συζήτησης αν η τέχνη είναι ή δεν είναι αποκομμένη από τα προσωπικά βιώματα και εμπειρίες.Πόσοι ποιητές π.χ. που δεν ονειρεύτηκαν το φως των νησιών του Αιγαίου, όπως έκανε ο Ελύτης, γράψανε γι' αυτό; Προσωπικά δε γνωρίζω κανέναν ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι τα πράματα. Σε κάθε μα σε κάθε έργο τέχνης που υπάρχει, εκφράζεται ένα ιδεολογικό περιεχόμενο, η ματιά του ανθρώπου που το φτιάχνει προς τον κόσμο. Είναι ψευδαίσθηση το να πιστεύει κανείς ότι σκοπός του δημιουργείν είναι το κυνήγι κάποιας "υπεραισθητής ουσίας". Πού να τη βρεί τη γαλήνη της επουράνιας έμπνευσης ο Αναγνωστάκης που έτρωγε ξύλο στις εξορίες; Το ζήτημα είναι τι ξεδιαλέγεις ως δημιουργός προς ανάδειξη και προς τα που κοιτάζεις μ' αυτό που ξεδιαλέγεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή